Η σύμβαση δανεισμού εργασίας αποτελεί στην ουσία μία ευέλικτη μορφή οργάνωσης της εργασίας με ιδιαίτερο θεωρητικό παρελθόν αλλά και μεγάλη ιστορία στην νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων.
Αποτελεί ένα συμβατικό φαινόμενο το οποίο, σε αντίθεση με την κατ’ αρχήν προσωπική φύση της σύμβασης εργασίας, περικλείει στον εννοιολογικό του πυρήνα τη συμμετοχή τριών διακριτών, από νομικής απόψεως, προσώπων, τη διάσπαση της εργοδοτικής ιδιότητας και την ανακατανομή των εργοδοτικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Το ως άνω στοιχείο της διακριτότητας των προσώπων που συμβάλλονται στη σύμβαση δανεισμού εργασίας αναδεικνύει και η πρόσφατη ΑΠ 755/2020 (βλ. στην επίσημη ιστοσελίδα του Αρείου Πάγου http://www.areiospagos.gr/nomologia/apofaseis_DISPLAY.asp?cd=ZS2IXE7KPEA7D0RXWOG5LMLXXW8YDD&apof=755_2020&info=%D0%CF%CB%C9%D4%C9%CA%C5%D3%20-20%20%C21).
Ειδικότερα, το Ανώτατο Ακυρωτικό, αφού επανέλαβε την πάγια νομολογία του κατά την οποία από το συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 648 ΑΚ με εκείνες των άρθρων 361 και 651 ΑΚ συνάγεται ότι είναι δυνατόν με συμφωνία ή συναίνεση του εργαζόμενου, οι υπηρεσίες του τελευταίου να παρέχονται για ορισμένο χρόνο σε άλλο εργοδότη (δανεισμός εργασίας) και ότι, εφ’ όσον δεν υπάρχει ειδικότερη συμφωνία μεταξύ αρχικού εργοδότη, εργαζόμενου και τρίτου, η οποία να ρυθμίζει κατά τρόπο διαφορετικό τα εκατέρωθεν δικαιώματα και υποχρεώσεις, αντισυμβαλλόμενος παραμένει ο αρχικός εργοδότης, σημειώνει ότι, στην περίπτωση αυτή, δημιουργείται μία τριγωνική σχέση που εντάσσεται στις τριμερείς σχέσεις εργασίας, στο πλαίσιο των οποίων ένα τρίτο πρόσωπο δίχως να είναι συμβαλλόμενος στην σύμβαση εργασίας παρεμβάλλεται στη σχέση εργασίας και αποκτά ορισμένες εργοδοτικές εξουσίες και υποχρεώσεις.
Για την ιστορία, η ΑΠ 755/2020 ανήρεσε απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, επί τη βάσει αντιφατικών και ανεπαρκών αιτιολογιών (άρθρο 559 αρ. 19 ΚΠολΔ). Τούτο διότι, ενώ η αναιρεσιβληθείσα απόφαση δέχθηκε ως αποδειχθείσα την ύπαρξη συμβάσεως δανεισμού εργασίας
[α] δεν ανέφερε εάν αποδείχθηκε ή όχι εν προκειμένω η ύπαρξη τριμερούς σχέσεως μεταξύ αρχικού εργοδότη, εργαζόμενου και τρίτου, βάσει της οποίας ήταν δυνατόν να γίνει ο δανεισμός της εργασίας των εκεί εναγουσών/αναιρεσιβλήτων,
[β] ουδεμία αιτιολογία περιελάμβανε για το πώς ήταν δυνατόν δίχως την ύπαρξη τριγωνικής (τριμερούς) σχέσεως να ασκεί ο τρίτος, το διευθυντικό δικαίωμα κατά την άσκηση των καθηκόντων των εναγουσών, ενώ
[γ] ουδέν ανέφερε η απόφαση του δικαστηρίου της ουσίας για το εάν στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε συμφωνία μεταξύ των μερών.
Δείτε επίσης
